ระบบอาหารท้องถิ่นช่วยเพิ่มความยืดหยุ่นให้กับชุมชนในชนบทของเกาะแปซิฟิกในช่วงที่เกิดโรคระบาด
ใน Solodamu หมู่บ้านบนแนวชายฝั่งทางตอนเหนือที่ขรุขระของเกาะ Kadavu ที่มีป่าทึบและมีประชากรเบาบางของฟิจิ Suliasi Lau มองย้อนกลับไปที่การปิดเมือง COVID-19 เมื่อต้นปี 2020 พร้อมบันทึกความคิดถึง “มันเป็นช่วงเวลาที่สวยงาม” เขากล่าว “เราไม่สามารถไปที่ร้านได้เพราะโรคระบาด แต่เราสามารถไปตกปลาได้ฟรี เรามีผักใบเขียวจำนวนมาก เช่น ใบเผือก เบเล่และผักกาดหอม และยังมีพืชหัวมากมาย เช่น เผือก มันเทศ และมันสำปะหลัง”
การปิดตลาดและการจำกัดการเดินทางทำให้ชาวเมืองโซโลดามูไม่สามารถหาเงินด้วยวิธีปกติ เช่น การขายผลผลิตในเมืองใกล้เคียง หรือรากคาวาในเมืองหลวงของซูวา แต่ก็มีภาระผูกพันทางการเงินน้อยลงเช่นกัน: โบสถ์และโรงเรียนเลิกเรียกร้องการบริจาค ในขณะที่งานแต่งงานถูกยกเลิกและงานศพยังคงเหลือจำนวนน้อย ด้วยเวลาที่มีอยู่ เลาจึงทดลองพืชผลใหม่ๆ ซึ่งเขาได้แลกเปลี่ยนและแบ่งปันกับชาวบ้านคนอื่นๆ ภาระหน้าที่ร่วมกันที่แข็งแกร่งทำให้มั่นใจได้ว่าไม่มีใครอดอยาก “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันปลูกกะหล่ำปลี มะเขือม่วง และหัวหอมสีม่วง” เขากล่าว “เราปลูกมะเขือเทศและแตงโมด้วย สิ่งเหล่านี้เรามีมากเกินพอแล้ว”
ประสบการณ์ของ Lau สะท้อนให้เห็นในการศึกษาใหม่ซึ่งแสดงให้เห็นว่าชุมชนชนบทในมหาสมุทรแปซิฟิกส่วนใหญ่มีความมั่นคงทางอาหารในระดับสูงในช่วงสองสามเดือนแรกของการระบาดใหญ่ นักวิทยาศาสตร์ที่อยู่เบื้องหลังการศึกษาพบว่าประเทศที่มีแหล่งอาหารพึ่งพาอาหารนำเข้ามากกว่า เช่น ตูวาลู มีแนวโน้มที่จะรายงานความไม่มั่นคงทางอาหารเกือบสองเท่ามากกว่าประเทศที่พึ่งพาอาหารนำเข้าน้อยที่สุด เช่น ฟิจิและสหพันธรัฐไมโครนีเซีย ( เอฟเอสเอ็ม). ในประเทศเหล่านั้น การปฏิบัติแบบดั้งเดิม เช่น การผลิตอาหารในท้องถิ่นและการแบ่งปันอาหารเป็นกุญแจสำคัญในการปรับตัวและความยืดหยุ่น
นักวิจัยซึ่งมาจากองค์กรวิชาการและชุมชนต่างๆ ได้สัมภาษณ์ผู้คน 609 คนจากหมู่บ้านชายฝั่งทะเล 199 แห่งจาก FSM ฟิจิ ปาเลา ปาปัวนิวกินี หมู่เกาะโซโลมอน ตองกา และตูวาลู พวกเขายังทำการสำรวจทั่วประเทศในปาเลาอีกด้วย
นักวิทยาศาสตร์ทำการสัมภาษณ์ระหว่างเดือนพฤษภาคมถึงตุลาคม 2020 ในขณะที่มีผู้ป่วยโควิด-19 เพียงไม่กี่รายในภูมิภาค ณ เวลานั้น การล็อกดาวน์และการปิดพรมแดนทำให้เกิดการสูญเสียงานจำนวนมาก สิ่งที่ได้รับผลกระทบหนักเป็นพิเศษคือภาคการท่องเที่ยว ซึ่งเศรษฐกิจในหมู่เกาะแปซิฟิกหลายแห่งพึ่งพาอย่างไม่เป็นสัดส่วน เช่นเดียวกับในประเทศอื่นๆ ผู้คนย้ายออกจากเขตเมือง ในกรณีนี้ หลายคนย้ายไปยังหมู่บ้านบรรพบุรุษของพวกเขา การปฏิบัติแบบดั้งเดิมช่วยอำนวยความสะดวกในการเปลี่ยนจากชีวิตในเมืองไปสู่ชนบท
Teri Tuxon หนึ่งในผู้เขียนร่วมของการศึกษาและผู้ช่วยผู้ประสานงานของ Locally-Managed Marine Area Network ซึ่งเป็นองค์กรพัฒนาเอกชนระหว่างประเทศกล่าวว่า” ในตอนแรก เราคิดว่าอาจมีแรงกดดันในการจับปลาเพิ่มขึ้นตามมา แต่เราไม่พบสิ่งนั้นเลย แต่กลับมีการเกษตรเกิดขึ้นมากมาย”
ในฟิจิ ผู้คนรวมกันจัดตั้งและขยายสวนชุมชน ซึ่งผู้กลับจากเมืองจำนวนมากอาศัยก่อนที่พืชพันธุ์ของตนเองจะพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยว ในตูวาลู ผู้คนหันมาใช้เทคนิคการถนอมอาหารแบบดั้งเดิมเพื่อให้แน่ใจว่ามีอาหารพร้อมรับประทาน
เมื่อผู้คนตกงาน กระแสเงินสดชะงักงัน และห่วงโซ่อุปทานหยุดชะงัก การแลกเปลี่ยนสินค้าได้รับการฟื้นฟูและขยายตัวในหลายประเทศ บางครั้งก็มีการปรับเปลี่ยนใหม่ ตัวอย่างเช่น กลุ่ม Facebook Barter for Better Fiji ก่อตั้งขึ้นในเดือนพฤษภาคม 2020 และมีสมาชิกมากกว่า 90,000 คนภายในหนึ่งสัปดาห์
Viliamu Iese ผู้เชี่ยวชาญด้านการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ความมั่นคงทางอาหาร และการจัดการความเสี่ยงจากภัยพิบัติจากมหาวิทยาลัยฟิจิแห่งแปซิฟิกใต้ ซึ่งไม่ได้มีส่วนร่วมในการศึกษากล่าวว่า “เราเห็นว่าค่านิยมและแนวปฏิบัติทางวัฒนธรรมประเภทนี้แข็งแกร่งขึ้นมากในช่วงเวลานี้” .
ในขณะที่ประเทศที่มีการผลิตอาหารในท้องถิ่นสูงจะมีความยืดหยุ่นมากกว่าเมื่อเผชิญกับโรคระบาด การค้นพบนี้มาพร้อมกับข้อแม้ที่สำคัญ
ในขณะที่โรคระบาดขยายออกไป บางประเทศต้องเผชิญกับภัยพิบัติอื่นๆ เช่น พายุหมุนเขตร้อน เหตุฉุกเฉินที่ทับซ้อนกันเหล่านี้บั่นทอนความสามารถของชุมชนในชนบทอย่างมากในการหาเลี้ยงตนเอง “หากคุณกำลังต่อสู้กับวิกฤต 2-3 อย่างพร้อมๆ กัน การเข้าถึงสินค้านำเข้าจึงมีความสำคัญ” Tuxon กล่าว “คุณไม่ต้องการเชื่อมโยงมากเกินไป [กับระบบอาหารทั่วโลก]—แต่คุณก็ไม่ต้องการถูกเชื่อมโยงน้อยเกินไป”
การศึกษาเน้นย้ำถึงความจำเป็นของนโยบายในประเทศหมู่เกาะแปซิฟิกในการสนับสนุนแนวทางปฏิบัติในการผลิตอาหารท้องถิ่นที่มีอยู่ ในขณะที่สามารถเสริมด้วยอาหารนำเข้าเมื่อจำเป็น “ประเด็นคืออย่าเปลี่ยนแปลงมากเกินไป” Tuxon กล่าว “มีการจัดการมากมายสำหรับความยืดหยุ่นที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านมาหลายชั่วอายุคน ดังนั้นเมื่อรัฐบาลเข้ามา สิ่งสำคัญคือต้องจำไว้ว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังดำเนินไปในแนวทางหนึ่งแล้ว และทำงานได้ดีทีเดียว”
อย่างไรก็ตาม ด้วยความแปลกใหม่ของสถานการณ์ปัจจุบัน Tuxon ยอมรับว่าจำเป็นต้องมีความรู้และแนวทางปฏิบัติใหม่ๆ ด้วย
นอกจากนี้ Iese ยังกระตือรือร้นที่จะชี้ให้เห็นถึงองค์ประกอบสำคัญอีกประการที่ไม่ได้กล่าวถึงในการศึกษานี้ การแทรกแซงหลายอย่างเพื่อช่วยให้ผู้ที่ไม่ปลอดภัยด้านอาหารมองข้ามปัจจัยสำคัญ: ความหลากหลายของอาหาร
